o Terierze Australijskim, małym piesku o wielkim sercu !

Myślę, że w psim stadzie niekoniecznie musi być widoczna taka prosta liniowa hierarchia. Moje suki (cztery) różnie układają relacje między sobą, zmienia się to też w zależności np od tego która aktualnie ma czy będzie miała cieczkę, czy jesteśmy aktualnie w domu czy poza domem, ważny jest też wiek itd. Mają też różne potrzeby, bardzo różne charaktery (tak, każdą traktuję inaczej! czego innego wymagam, na co innego pozwalam i inaczej to wszystko od nich egzekwuję). Jestem zdania, że psy pod tym względem różnią się od wilków (albo u wilków nie do końca tak to wygląda jak w opisach)- żyją w zmiennym środowisku, z ludźmi, którzy są elementem stada, często też z innymi gatunkami (np koty), są świetnymi obserwatorami, więc uczą się naszych zachowań, gestów, komunikują się z nami w sposoby często zupełnie "niepsie".

...
Rzucanie psem o glebę jest jakimś nieporozumieniem. Każdy pies jest inny i nikogo nie będę namawiać na metody wyłącznie pozytywne, ale według mnie przede wszystkim trzeba stawiać na współpracę, poprawianie komunikacji. U naszych psów zawsze sprawdzało się to, że pies słucha tego człowieka, który jest dla niego bardziej atrakcyjny (zapewnia pracę, rozrywkę) i wysyła czytelne sygnały. A co to za sygnał- rzut psem o glebę? Co ma psu powiedzieć? W jakiej sytuacji się go stosuje?

Tilia napisał:

Jestem zdania, że psy pod tym względem różnią się od wilków (albo u wilków nie do końca tak to wygląda jak w opisach)- żyją w zmiennym środowisku, z ludźmi, którzy są elementem stada, często też z innymi gatunkami (np koty), są świetnymi obserwatorami, więc uczą się naszych zachowań, gestów, komunikują się z nami w sposoby często zupełnie "niepsie".

Właśnie!

Dlaczego ja w ogóle ten wątek zaczęłam.... Głównie chodzi mi o to abyśmy MY ludzie  bardziej skupili się na obserwacji PSA i widzieli psa w psie, a nie stale starali się widzieć w psie wilka. To mi  bardzo przeszkadza. Proste kopiowanie funkcjonowania stada wilków na zachowanie psów pociąga za sobą niestety także proste kopiowanie metod wychowawczych - przykładem jest słynny Alpfa - rzut - albo ciągłe siłowe udowadnianie, że to my mamy ostatnie i pierwsze słowo... przy czym nasze zachowanie ogólnie , nasze gesty coś przeciwnego sygnalizują.

Stado wilków jest zamkniętą społecznościę składającą się z pary rodziców i ich potomstwa. Spotka takie stado inne wilki dochodzi zawsze do walki, w najlepszym razie obce wilki zostaną wypłoszone, ale niestety często kończą się takie spotkania tragicznie. Z psami jest całkiem inaczej. Można spokojnie wziąć psa do nowego "stada". Na ogół po krótkim obwąchiwaniu sprawa jest uregulowana i nowy pies jest zintegrowany... /naturalnie są wyjątki, ale rzadkie/

Sposób i warunki życia wpływają także na sposób odżywiania każdego ssaka - psa także. Co oznacza, że BARF nie jest jedynym i słusznym sposobem odżywiania ...

Gdy na różnego rodzaju forach pytamy o to jak poradzić sobie z problemami wychowawczymi to niestety często czytamy właśnie takie rady  - wzięte prosto z książek o wilkach - przy czym ich autorzy nigdy czegoś takiego nie sugerują.

A już szczytem dla mnie jest  gdy pytamy o to jaka karma jest dla psa dobra ... i nie daj Boże przeczyta to zwolennik BARF - to koniec - a jaki mają najczęściej argument: wilki zjadą całe zwierze... i koniec ... a, jeszcze jeden: "widzialaś kiedyś wilka, który miałby kamień na zębach?"    Ja nie widziałam nigdy wilka na wolności i nawet jak go kiedyś zobaczę, to w zęby mu nie będę zaglądać!!!!
(Chcę jednak zaznaczyć, że jeżeli czytam także o innych argumentach zgodnych z prawdą to naturalnie nie mam nic przeciwko tym, którzy karmią swoje psy surowizną... mój pies nie rusza surowego mięsa... ale za to surowe owoce i warzywa).

Przez dziesiątki lat - jeżeli nie setki - metody wychowawcze opierały się głównie na rozwiązywaniach siłowych ... /w stosunku do dzieci też./ Od niewielu lat propaguje się metody wolne od stosowania siły, oparte na pozytywnej motywacji. Niektórzy uważają, że celem naszym powinno być ukształtowanie  dobrze  funkcjonującego TEAM-u składającego się z nas i psa.

Ja mam szczęście, moja Rori nie ma cech dominanckich, więc nie muszę "walczyć z nią" o przewodnictwo, ale ma inne fajne cechy, czasem jest uparta, a może jednak nie traktuje mnie jako super bosa? Jak sobie chodzi bez smyczy to często wącha sobie coś i jak ją wołam , to mam wrażenie, że jej całe ciało mówi do mnie : NO ZARAZ !!!   nie pali się !!!      Ale ja sobie w zasadzie założyłam, że muszę z moją psinką taki właśnie TEAM sworzyć. Ona ma rozumieć co ja chcę - nawet bez słów, a ja mam rozumieć ją...  Myślę, że wtedy obie strony będą szczęśliwe, psy bowiem chcą być kierowane, jeśli tego kierownictwa nie czują - żyją w ciągłym stresie.